Υπάρχουν οι μικρές ώρες - λέγονται έτσι γιατί είναι οι πρώτες ώρες που καρποφορούν μέσα στη νύχτα. Και υπάρχουν και τα τραγούδια που δεν μπορείς ν'ακούσεις παρά μόνο τις μικρές εκείνες ώρες της νύχτας.
Και υπάρχουν τα τραγούδια που ακούς τις μικρές ώρες τυχαία, ενώ βρίσκεσαι σ'ένα αμάξι, σ'ένα υγρό, σκοτεινό δρόμο. Και το τραγούδι παίζει τυχαία στο ραδιόφωνο - και ο δρόμος πλέον παύει να σε οδηγεί στον προορισμό σου - γιατί έχεις βουτήξει βαθιά στο παρελθόν.
Θυμάσαι λοιπόν τον καιρό που μοιραζόσουν τραγούδια σαν αυτά μαζί της. Τότε που ο κόσμος όλος έπαυε να υπάρχει. Τον γκρεμίζατε και τον χτίζατε απ'την αρχή ξανά, οι δυο σας - γιατί όλος ο κόσμος σας ανήκε. Και κατανοείς βαθιά γιατί σου είναι επώδυνο να ακούς τέτοια τραγούδια, μετά από χρόνια, υπό συνθήκες σαν αυτές. Κάπου εκεί, στις τόσο μικρές ώρες της νύχτας, που τόσο μεγαλώνουν την ψυχή σου.
Και σταματάς εκεί που είσαι. Και για λίγο ο χρόνος παύει να κυλάει. Και αγκαλιάζεις τη νύχτα όλη με την ανάσα σου, το βλέμμα σου, τη σκέψη σου. Αγκαλιάζεις τη νύχτα που σου λείπει, τη νύχτα που τόσο αγαπάς, τη νύχτα που έζησες και θα ήθελες ξανά να ζήσεις. Και ευλογείς τις μικρές εκείνες ώρες της. Και ψιθυρίζεις ένα σιγανό «ευχαριστώ» σ’ εκείνη που σ’ έκανε να νιώσεις έτσι. Κάποιες μικρές, νυχτερινές ώρες.
Μα μίλησα αρκετά. Ακολουθεί μουσική.
Nights in white satin
Never reaching the end
Letters I've written
Never meaning to send
Beauty I've always missed
With these eyes before
Just what the truth is
I can't say any more